W drugiej połowie lat 90tych rozwinoł on koncept którego resultaty są do zobaczenia w trzecim temacie głównym „pejzaż”.

Z podstawowego doświadczenia niematerialnej rzeczywistości nie tylko jako miejsce lub arena, ale także jako pejzaż, kontynent i uniwesum) stał się fenomen obrazów swiata istotny i pytanie na ich rzeczywistość nie do ominięcia.

Całe spektrum od przypuszczeń, opini i twierdzeń o rzeczywistości ale też perspektiwiczne, progresywne, hierarchiczne modele światopoglądów i paradygmaty cechujące ducha czasu i obejmujące stulecia są tu tematem: obraz świata zrozumjeć jako światopogląd aż do pojęcia ideologii.

Problem, który chciał rozwiązać, nie był mniejszy jak to co wynikało z pytania: co to jest rzeczywistość? Jest to z pewnością na niepowodzenie skazane przedsięwzięcie.

Co jednak zadziwia to jakość tego niepowodzenia i fakt że niektóre rodzaje tych niepowodzeń są dobrze odczuwalne. Manewry, które są wprowadzone w pojedyczych obrazach z tej serii są nakreślone fundamentalnymi formalnymi instrumentami, które krztałtują wydażenia obrazowe.Koncentracja nad możliwościami parametrów: abstrakcja – znak, symbol - i szyfr.

Jego malarstwo było to tej pory bez ambicji literackich. Opowiadanie historii po przez obrazy lub komentowanie literackie były tu zawsze przedobrzeniem. Aby osiągnąć interesujące, pogłębione i ułatwione badania i wprowadzenia możliwośći wyżej wymienionych parametrów zagłębił się w literackich modelach. Znalaz je w formie zdięć dokumentarnych które komentowały wydarzenia 20. wieku. Tak weszły najbardziej udane dzieła tej serii w przypadkowej, widocznie tylko i wyłącznie malowniczej autonomi zobowiązanej prezencji.
Przy dłuższym oglądaniu będzie specyficzna historia użytych modeli odczuwalna w sposób zupełnie ogólny i niewyraźny. Literacka zawartość zdięć wydażeń czasowych działa jak szum w tle, jak echo jakiejś historii. To był fenomen najbardziej interesujący.

Tak są w najlepszych rezultatach ostatniego tematu głównego „pejzaż” obrazy do oglądnięcia, których realność i natura są wyraźnie rozszerzone o wymiar wnętrza. Podczas gdy nauka opisuje rzeczywistość dymensjami długość-wysokość-szerokość-czas, sztuka zawsze dąży do wyrażenia piątej dymensji, czyli możliwości wewnętrznych doświadczeń.

Realizm lub naturalizm bez dymensji wnętrza, bez subjektywności, bez rzeczywistości ducha jest niewyobrażalny i nieprzekonywający. „Wnętrze” jest istotą przedstawionego tu malarstwa.

Zpowrotem